początek końca

Za każdym razem powtarzam sobie to samo, że musze wziąść się w garść, nie rozczulać się nad sobą, że jest dobrze jak jest, ale okłamuje wszystkich do okoła i siebie, i to chyba najbardziej siebie. Ok nie umiem być sama czy raczej samotna i nie chodzi o bycie w centrum uwagi ale o to że ktoś jest, ktoś bliski, ktoś kto zwyczajnie się cieszy jak wracasz, kto tęskni, bo nic nie czyni życia bardziej...no właśnie jakim, pierwsze co mi przyszło do głowy to żałosna, ale czy taka jestem, bo pragę, potrzebuje kogoś obok siebie...nie raczej jestem hipokrytką, która neguje związki, miłość a sama jej wewnętrznie tak potrzebuje że aż to jest przykre, bo gubię gdzieś w tym wszystkim zdrowy rozsądek i to co kiedyś czyniło mnie fajną, miłą dziewczyną...cholera mam wrażenie że ona została tylko na tych licznych zdjęciach....

czasami mam tak dość samej siebie, że mi żyć nie chce...tak, nie chce mi się żyć i wiem jaka okropna i płytka jestem w tej chwili i w momentach kiedy takie myslenie mi się załącza...bo sama jestem sobie winna, bo gram taką twardą hardą a potem cierpię że jestem sama, takie błędne koło....

cholera...;(

Początek roku, czas postanowień, jakiś wyrzeczeń czy po prostu zmian. Czasami warto od samego pocżatku roku coś zacząć robić i znaleźć jakąś receptę na te moje dziwne nastroje czy stany...Jestem zmęczona poczuciem depresji, dołków i stresów, bo w końcu ile można tak się męczyć...Nie mam na to ani siły ani ochoty w tym roku, dlatego zgodnie z regułą jakiegoś tak psychiatry, psychologa, terapeuty czy może przeczytałam to gdzieś w jakiejś książce zresztą nie ważne :) a może ważne w sumie sama nie wiem. 

Zacząć od początku czy od końca, czy może od środka i jakoś odnosić się do tego wszystkiego, bo podobno jak się wyrzuci to z siebie to przestaje to męczyć i pozwala ruszyć dalej, bez zbędnego bagażu czy nadbagażu i może uda mi się wreszcie ruszyć do przodu i zrobić coś co sprawi, że będę... no właśnie jaka, to jest podstawowe pytanie, bo sama nie wiem czego mi brakuje albo czego chce. Bo niby na luzie podchodzę do tego czy mnie zwolnią czy przedłużą umowę, ale tak naprawdę w głębi serca to się tak okrutnie denerwuje że szok, do tego jak zwykle klasyczny dołek noworoczny i przymus przebywania z kimś. Niby fajnie, spędziliśmy miło sylwester ale byłoby dobrze pobyć dziś samej, nie mówię że cały dzień we własnym towarzystwie, ale K. jest ogólnie ciężka a dziś to już mi w ogóle działa na nerwach, marzy mi się taka chwila - kubek herbaty, książka ewentualnie film lampki, które dają wrażenie bezpieczeństwa i jakiegoś takiego iluzjonarycznego ciepła, a tak to mam gdzieś w głębi duszy poczucie, że musze prowadzić rozmowę, nie mogę swobodnie poruszać się we własnym domu i to mnie jakoś deprymuje i chyba jeszcze bardziej dołuje i frustruje i mamy błędne koło. 

ALe co tam, jutro wielki dzień i zobaczymy czy aby nie początek końca czy koniec początku :)